BİR DAHA ASLA...

Bardak elimden yere düşüp kırılıyor..cam parçalarına bakıyorum..dizlerimin üstüne çöküp teker teker topluyorum.İrili ufaklı sayısız parça..onlarca..yüzlerce..milyonlarca sanki...bu ufacık bardağın kırılıp dağılmasıyla anlıyorum..yüreğim o ufacık yüreğim..ne kadar büyük olduğunu bilmediğim o yüreğim...tıpkı bu bardak gibi..topladığım her parçada başka bir anı başka bir acı başka bir yaşanmışlık başka bir kırgınlık başka bir öfke var...en ufaklarından en büyüklerine...topladıkça çoğalıyorlar sanki..kırmızı bir çizginin avucumdan akıp küçük bir göle döndüğünü gözyaşlarımın perdelemesi yüzünden çok sonra fark ediyorum...daha da yükseliyor hıçkırıklarım..oysa ne kadar mutluydum bir süredir..yaralarım asla iyileşmeyecek olsa bile kabuk tutmuşlardı ve ben onlarla yaşamaya alışmıştım. Kabuğu birden söküp atmıştı bir şey....ve ben her şey için ağlıyorum..mutlu geçen bir daha asla geri dönmeyecek çocukluğum..işte şu parça...kaybettiğim babam ve abim işte en büyük parça..dürüstlüğüm insanlara olan inancım yüzünden sarsıldığım her an işte şu parça...sevgimi hak etmeyen her insan işte irili ufaklı şu parçalar...katıla katıla ağlıyorum artık..içimi boşaltırcasına...kusarcasına..ilk defa sadece kendim için ağlıyorum..bir insanın kendini sarıp sarmalayıp "her şey yolunda" demesi mümkün olsa..saçımı okşayıp "geçecek" diyebilmem mümkün olsa..bedenimi kucaklıyorum..."seni çok seviyorum" diyorum kendime...ayağa kalk..ve kalkıyorum.. lavaboya ilerliyorum..musluğu açtığımda önce keskin bir acı hissediyorum...kan su ile akıp giderken ..yüreğimde ki tüm anılar da birer birer terk ediyor ruhumu...son defa ağlıyorum diyorum ..bu son..bir daha asla parçalanmayacağım diyorum...bir daha asla parçalanmayacağım...